شمال نیوز: عقربه‌های ساعت می‌چرخند؛ هنوز هم می‌چرخند، تقویم ورق می‌خورد و باز هم ورق می‌خورد اما... .

عقربه‌های ساعت که به آخرین صبح مانده به پاییز می‌رسد و تقویم که به پایان تابستان و کلید خوردن پاییز می‌رسد غم دیگری آغاز می‌شود... غم از دست دادن خزان مردی از جنس رسانه... .

آن روز، آن پایان شهریور نامیمون، همه چیز نیمه‌کاره ماند و همه خبرها یک بغض شد که در گرمای ظهر آخرین روز تابستان باریدن گرفت.

شاید رفتن شما را نه تقویم باور کند، نه آن عقربه‌های بی‌معرفت و نه آن جاده طولانی تا اناردین...

رئیس می‌دانید از وقتی رفتید سرزنش‌مان می‌کنند چون به یاد شماییم چون هنوز قلم‌مان و این دست‌های آغشته به اشک از آن 31 شهریور دل نکنده است...

از روزی که شما رفتید در این دو سال، پاییز را با اشک آغاز کردیم اما محکم‌تر از همیشه؛ از سوی همه می‌گویم که همه پاییزهای ما تا زمانی که دست‌مان‌ بر صفحه کلید می‌لغزد و تا زمانی که این موش‌واره آهنی در دستان‌مان خود را می‌تکاند، پاییزهای اشک‌آلود همراه زندگی‌مان خواهد بود.

راستی بچه‌های‌تان بزرگ شده‌اند... نه فقط هستی و عرفان که همه بچه‌های فارس در این دو سال بزرگ‌تر شده‌اند، یاد گرفته‌اند روی پای خود بایستند و همه یاد گرفتیم بدون شما، بدون راهنمایی شما و بدون تکیه به شما همچون کودکی پدر از دست داده بر زانوی خود تکیه کرده و برخیزند... و این زندگی را تلخ می‌کند.

تلخ از اینکه بهار زندگی یک مرد خزان شد، تلخ از این خاطر که قامت رعنای یک برادر را با دست خودمان به جاده‌ای دور و به تپه‌ای در دور دست سپردیم... .

تلخ از اینکه امروز اگر بخواهیم از مردی و اخلاق در رسانه حرف بزنیم باید از گذشته بگوییم، از گذشته‌ای که هر روز و هر سال دورتر می‌شود... .

شما را برادر برای همه روزهای خوبی که رئیس‌مان بودید، برای همه روزهایی که استادمان بودید، همه روزهای خوبی که راهنمای‌مان و الگوی‌مان بودید، به خاطر داریم....

شما را برای همه معرفت‌تان، برای حس خوب خبرنگار بودن، برای حس تعهد و اخلاق‌تان و شما را برای همیشه روزی که خبرنگار می‌مانیم فراموش نخواهیم کرد....

خواهر کوچک شما... الناز پاک‌نیا